Camila over sport als het ultieme gevoel van vrijheid 

Een gevoel van geborgenheid, je ergens thuis voelen op een plek waar je het dagelijkse ritme van je leven kunt bepalen. Voor sommigen is die veilige bubbel vanzelfsprekend, maar voor anderen zo kwetsbaar dat deze in een mum van tijd kan knappen. Zo ook voor Camila, die op vierjarige leeftijd werd geadopteerd uit Colombia en opgroeide bij een Nederlands gezin in het dorp Oudewater. Ondanks dat er aan liefde geen gebrek was, voelde ze zich – zonder wortels – niet thuis in haar nieuwe omgeving. Tot het moment dat het tij onverwachts keerde en ze haar veilige haven vond: sport. 
 
In het rustige en ontspannen decor van buurthuis WIJ 3.0 Ghanaplein in Overvecht is het duidelijk dat Camila zich volledig op haar gemak voelt. Hier komen buurtbewoners samen om mee te doen aan dagelijkse activiteiten of gewoon voor een praatje. Camila is net klaar met haar sportles ‘Bewegen op muziek’, die ze aanbiedt aan een vaste club ouderen. Nog vol energie begint ze aan haar verhaal: “Toen ik vier jaar oud was, ben ik geadopteerd en opgegroeid in Nederland. Naarmate ik ouder werd begon ik me dingen af te vragen, en vanaf mijn twaalfde  werd mijn gedrag een steeds groter probleem. Mijn ouders schakelden jeugdzorg in en uiteindelijk kwam ik terecht bij de crisisopvang. Ik heb op verschillende plekken gewoond zonder me ergens thuis te voelen. Totdat ik Kees ontmoette. Hij moedigde me aan om te gaan voetballen en zo ontdekte ik wat sport voor mij betekende: vrijheid.” 
 
Van fitness en bootcamp tot hardlopen en voetbal — Camila’s dagen werden gevuld met sport. Voetbal wakkerde het vlammetje aan, maar American football doet haar stralen. “American football is fan-tas-tisch!” roept ze uit. “De pit, de strijd, je power laten zien. Het legaal tackelen van mensen; hier doe je alles wat niet mag. Dat vind ik prachtig. Op het veld ben je een team – je doet het niet alleen, hier is geen ruimte voor ego.” 

  
Op de vraag hoe het komt dat ze haar verhaal zo open en eerlijk kan delen, reageert ze verrast: “Die vraag is me nog niet eerder gesteld, daar moet ik even over nadenken. Ik denk omdat Kees de eerste was die me vroeg mijn verhaal te doen. Dat was natuurlijk heel spannend, maar het voelde ook goed. Ik ben niet bang dat ik iets verkeerd zeg: dit is mijn verhaal. Kees is mijn grootste voorbeeld in alles. Hij gaat voor iedereen door het vuur en heeft engelengeduld. In de toekomst wil ik ook iets voor mezelf beginnen, gericht op maatschappelijk werk en sport.” 

Camila sluit haar verhaal af met een citaat dat haar ongelofelijke doorzettingsvermogen samenvat: “Maak van een moeilijke weg een mooi wandelpad. Moeilijke wegen zijn er nu eenmaal, en soms moet je juist daar doorheen.” 

Dit verhaal is onderdeel van de serie: ‘8 keer de kracht van sport en bewegen’. Foto’s en verhaal door Edith Scharloo